O’nun Uğruna- Hakkında

Melek…Bütün cefasına rağmen herşeyiyle tüm acılarını aşkla kalbine işlemişti. Ömer’i gördüğü o an dan itibaren O’ndan öncesi yoktu. Artık sadece O vardı. Ufacık mutluluklara gülümsüyordu aşkla.
Melek, hayata onu her zaman taptaze tutan dostu bir tanesi herşeyi “Damla”sıyla yaşıyordu,artık. Kalbine gelecek aşktan habersiz, yepyeni hep birlikte olacakları evlerine taşınmanın delice mutluluğu vardı kalbinde. Öyle bir aşktı ki onunkisi her anına şükrediyordu. Onca hayal kırıklıklarına aldırmadan…

Ömer… Aşkını yitirmişliğin kaybetmişliğin acısını terkedemeyen bir yürek. Zümrası’nın hatıralarıyla ölmeyen bir aşk var kalbinde. Zümrasını ziyaret etmeden bir gün yaşayamayan bir kalp. Ne kadar güçlü gözüksede tükenmiş bir ruhu vardı Ömer’in. Onu bu ölü hayatından kurtaracak Melek’ini bekliyordu habersiz belki de…
Ailesinden kalan Annesi ve bir tanecik kardeşi Duru için ölmemişti! “Zümra”dan sonra tüm ıssızlığıyla az konuşuyordu. Yüzündeki gamzeler içten değildi artık. Onunla olan rüyalarıyla ayakta kalabiliyordu. Rüyalarına onu gören gözleri için şükreden bir Melek girebilecek miydi?!…

Damla… Cıvıl cıvıl gülümsemeyi çok çok seven bir kızdı taki hayatına Uğur girene dek. Sevgili oldukarı o öpüşmenin ardından artık cok daha b’aşka gülümsüyordu Damla. Kalbi damla damla aşk doluyordu. Aynı zamanda göznuru dostu Melek’iyle beraber aşık olmanın kaderini yaşıyorlardı birlikte, habersizce.
Uğur’una şansım diyordu Damla. Hayatının en yakışıklı ve en özel kıymetli şansı. Kaybetme korkusu sarmıştı kalbinin dört bir yanını. Her şeye rağmen büyük umutlarla sarılıyordu aşkına, dostuna…

Uğur… Yüzünde ki o kayıtsız kalınmıcak çalımlı yakışıklılığına rağmen saygısını hiç bir zaman bırakmayan bir kişiliği vardı. Ömer’in dostuydu o. Arkadaşının her gün eriyişine hiç bir şey yapamamanın hüznünü taşırdı hep kalbinde. Damlayı tanımasıyla kalbi yepyeni ve çok özel bir aşkı taşıyordu artık. Tüm tahlihsiz aşk geçmişini unutup sıkısıkı sarıldı Damlaya.. Aşkın varoluşuna bir kez daha kanaat etti ve teşekkür etti tüm içtenliğiyle.
“Kayıtsız şartsız sana güveniyorum! Aşkla yanağıma ilk öpücüğünü kondurduğun o gün vuruldum sana o gün işte benim kadınım dedim!” Yağmur’un ne kadar yağsa da böylece bir aşkın arasına girmesine imkan yoktu…

Duru… Dupduru bir güzellik dupduru bir masumluk. Ömer’in bir tanecik kardeşi, canı! Neşesini hiç kaybetmeyen abisine aşık olan kızlardandı Duru. Abisi babasıydı babasının boşluğunu doldurandı. Öyle seviyordu ki abisini o üzüldüğünde elinden gelen şaklabanlıkı yapar bir tek o güldürürdü böyle zamanlarda abisini. Aşkı öğrenmeye çalışıyordu ama daha bil(e)miyordu yaşanmadan anlayamayacağını. olsundu daha zamanı vardı.Ne de olsa insanın bir ölme zamanı bir aşık olmanı zamanı vardı ve kaderdi..
O günün gelmesine çok yoktu belkide…

Sena… anne. Her anne gibi çocuklarına düşkün, onlar için yaşıyordu kocası Gökhan bey öldükten sonra evlenmemiş çocuklarına en iyi hayatı yaşatabilmek için durmadan çalışmış vefakar sadık sevgi dolu bir anne. Babalarının yokluğunu hissettirmemeye çalışan çocuklarının üzerine titreyen yetim yürekli bir kadındı.
Aşk onun için çocuklarıydı artık… Daha fazlası olabilir miydi ki?…

Zümra… O kadar tatlı ve utangaç bir kızdı ki. Sadece Ömer’e baktığında alamazdı gözlerini ondan. Baktıkça bakar doyamazdı. Yüzünü ellerinin içine alır okşar okşardı. Varlığına teşekkür eder öperdi ona değen ellerini, onsuzken. Ona sarıldığında tüm sıkıntısı gider hafiflerdi.. Ama bir gün! Zümra bırakmıştı Ömer’ini. Kaderde bu kadardı aşklı günleri belkide.. Kendisi aşktı Zümranın!
Aşkın timsali Zümra.. Son nefesini aşkla veren Zümra. Ömer’i olan Zümra.. Aşk kokan Zümra..Vedası bile aşk’la olan,kalbe için için göz yaşı döktüren Zümra..Ömer’in deyişiyle yüzü cennet olan Zümra.. Aşkın imanı, inancı Zümra.. Rüyalarda aşkını bırakmayan Zümra.. Ondan sonra dile pranga vurulan Zümra..
Ömer’in Zümra’sı…

Ezgi… Zümranın üvey kardeşiydi ama özden çok severdi Ezgiyi Zümra. O herkesi sevgiyle yaklaşırdı. Ezgi de ablasını çok severdi o kadar severdi ki ilk ona bir şey alırdı kendinden önce, ablasıyla hafta sonlarını geçirirdi. Dostluk arkadaşlık kardeşlik kavramlarını aşmış çok mutluydular tâki aynı adama aşık olana dek.. Ezgi aralarına her geçen gün aşılmıyacak duvarlar örüyordu. Başlarda bilmese de Zümra öğrenmişti acı gerçeği. Ne yaptıysa araları eskisi gibi hiç olmadı.
Ama artık Zümra yoktu ve Ömer’i hala seviyordu. Herşeye rağmen sadece onun sevgisi yeterli olabilir miydi ki birlikte olabilmelerine?…

Yağmur… Kaybetmeyi kabullenemeyen egosuyla her seye rağmen tatlı bir yanı vardı işte tam o yanından etkilenmişti Uğur. Tüm olumsuzluklarını aşkın kör edişiyle görmüyordu gözleri. Dikenine de katlanamazsan aşkın aşk olur mu diyerek seviyordu Yağmur’u. tâki Yağmur’un onu aldatışına kadar. Herşeye katlanırdı ama bu neydi? Yağmur’u terkedişiyle Yağmur tutuşmuş yaptığı tüm kabahatlerine bir kılıf uyduruyordu ustalıkla. Ne yazık Uğur göreceğini görmüştü. Her şey için o kadar geçti ki.
Anlayabilecek miydi Yağmur…aşkı?…

Faruk… Sabırsız aşık.. Aşktan başı dönmüş ne yapacağını şaşırmış haldeyken alelacele haykımak istedi içindekileri. Ama hayaller her zaman gerçek olamazdı değil mi? Uzaktan seyretmenin acısı vardı kalbinde Melek’ini..Melek kalbinde ki o eşsiz sahibini merak ediyordu öyle ediyordu ki çıldırmak üzereydi. Hiç bir zaman olamayacak olmanın acısıyla kıvrnıyordu aşkının.. bu öyle bir cezaydı ki ölüden farksızdı.
Şimdilik kimsenin aşkını anlayamamış olması bir gün Melek’in de anlamayacak sevmeyecek anlamına gelir miydi ki?…

Yusuf…Faruk’un halasının oğlu.. Yakışıklılığından kızların bayıldığı bir fiziğe sahipti ki ama ne yazık ki aşktan nasibini alamamıştı. Bu zamana kadar kimse sevmemişti çünkü onu her ilgilenen görünüşüyle ilgilenirdi. Oda sukoyvermişti aşka. Böyle de hayat devam etmiyor muydu ki? Aşktan olan tüm acısı yüzüne neşe olarak geri geliyordu. Amerika’da okumayı bırakıp vatanına dönmüştü. Tüm yakışıklılığına rağmen içinde bir yerler ümit ediyordu bir gün! nefesine çekecekti kokusunu yarinin.. niye olmasındı ki?…